Afgelopen vrijdag stond ik als enige vrouw in een mannenopstelling. Een ingrijpende transitie bij één van de diensten die gaan over onze veiligheid in Nederland. Veiligheid, een begrip dat iedereen anders definieert en ervaart.
Ik werd diep geroerd door de oerkracht die in de opstelling voelbaar was: onvoorwaardelijk kameraadschap. Deze mannelijke oerkracht gaat verder dan de verbindende, vrouwelijke kracht waar nu zo veel aandacht voor is. Deze kracht voelde sterker en meer verbindend door die onvoorwaardelijkheid. En als deze , zoals in de opstelling, gebaseerd is op het hart en niet op het ego, dan kan die saamhorigheid bergen verplaatsen. Een leidend principe ‘wij zorgen voor veiligheid’ dat zelfs voorbij gaat aan individueel leven; opoffering voor het grotere goed. Maar ook een leidend principe dat onder druk staat in deze transitie.
Ik gun deze wereld, onze mannen, deze kracht , deze onderlinge verbinding. Sterker: ik heb me voorgenomen om deze pure kracht in alle mannen om mij heen steeds te herkennen. Zodat ze zich kunnen herinneren hoe mooi en wezenlijk hun rol is in het hoeden van de veiligheid van deze wereld. Ieder vanuit zijn rol, opererend vanuit een open hart.
Als vrouw vond ik het een voorrecht zo opgenomen te zijn in die energie. Het maakte mij niet alleen meer vrouw, maar herinnerde mij aan het eren van deze kracht. Deze kracht in zijn pure vorm is hard nodig. We bevolken tenslotte niet voor niets samen deze wereld.
Esther