Sinds mijn vroege jeugd ben ik gefascineerd door hoe mensen met elkaar omgaan. Op de kleuterschool maakt ik voor het eerst kennis met het begrip ‘vriendje’. ‘Wil jij mijn vriendje zijn?’ Ik had geen clou wat dit betekende, maar voelde aan dat bij dit begrip ook gedrag en handelen hoorde.
Observeren werd mijn manier om te kijken wat ik zag gebeuren en wat ik behoorde te doen. ‘Elkaar niet afvallen’, ‘bij elkaar spelen’, ‘anderen uitsluiten’; er was veel te leren.
Ik paste soms mijn gedrag aan, maar merkte ook dat ik dat in sommige situaties niet deed. Vaak ging het om situaties waarvan ik voelde dat anderen werden buitengesloten, dat in het meedoen ik iets van mijzelf kwijtraakte.
Ik groeide verder op en verfijnde mijn observatietalent.
Onlangs wees een collega mij erop dat ik een meester was in het aanvoelen van de sfeer en mores van een organisatie. Niet alleen het uiterlijk gedrag en handelen, maar ook dat wat in de onderstromen voelbaar is, de ondertoon in het gesprek. Dat ik oog heb voor diegenen die er niet bij zijn, maar wel onderdeel zijn van waar het issue over gaat.
Het zette mij aan het denken. Wat doe ik dan?
Vanaf de eerste stap over de drempel observeer ik met al mijn zintuigen. Ik neem waar en ervaar welke woordeloze informatie beschikbaar is. Taal en toon van de dialoog zeggen veel over de cultuur en omgangsnormen in het team of de organisatie. Wat is hier ‘gewoon’?
Niets is leuker om mijn observaties laagdrempelig , feitelijk en oordeelloos terug te geven. Vaak zet dat al veel in beweging, omdat ik daarmee én aansluit bij mijn gesprekspartner én diegenen stem geeft die er niet bij zijn. Mijn perspectief wisselt in een gesprek: ik verplaats mijn innerlijk zowel in mijn gesprekpartner als in de schoenen van diegenen die er niet bij zijn.
Het creatiefste deel is samen met de klant een proces ontwerpen dat past in de cultuur & taal en waarbij alle betrokken zich welkom voelen. Het leukste is dat ik dit in zeer verschillende branches doe, zodat ik geen kans krijg om in aannames te blijven hangen. Elke keer opnieuw open er in stappen en ervaren.
Wat ooit begon als overleven op de kleuterschool is nu een kernkwaliteit geworden die ik anderen graag leer.