Gisteren bezocht ik de theatervoorstelling ‘Dichter bij elkaar’ die gemaakt was en uitgevoerd werd door 80-plussers. Een unieke en bijzondere ervaring. Met respect voor elkaar en de ongemakken van de ouderdom werd gedanst, gezongen, vertelt over hun verleden én en passant de huidige maatschappij kritisch bekeken. Iedereen mocht er zijn en iedereen had een plek en eigen verhaal.
Een bron van wijsheid en ervaring. Soms verstopt achter nukkig masker en soms alleen zichtbaar in de ogen. Woorden en stilte, berusting en boosheid: mooie voorbeelden van ouder worden.
Drie dagen geleden stond ik voor een klas eerstejaars op het ROC. Bruisend, druk bezig met elkaar en de telefoon. Kritisch naar mijn verhaal met rake vragen die direct de vinger op de zere plek leggen. ‘Wat heb je van thuis meegekregen’. ‘Respect mevrouw, respect voor ouderen’. ‘De balans van goed en slecht bepaal je zelf aan de hand van je keuzes’, ‘Ja, dat klopt mevrouw, je moet met jezelf kunnen leven’. ‘Wat neem je mee na vandaag’, ‘Geloof in jezelf en geef niet op.’
Hoe zo ongeïnspireerd? Hoe zo brutaal? Ik heb genoten: van de oprechte reacties en de openheid om het gesprek aan te gaan.
En zo heb ik deze week geleerd dat er veel wijsheid en inspiratie te halen valt bij de ouderen en de jongeren. Ik ga vaker langs….
Esther