Met drie mannen in huis ontkom ik niet aan het volgen van deze heroïsche wielertocht. Volgens mijn huisgenoten is het dit jaar wel een heel vreemde tour, waarbij de valpartijen en de onrust in het peloton de wielerprestaties overschaduwen.
Dit zette mij aan het denken: bestond er in eerdere rondes een ordening in het peloton die voor rust en duidelijkheid zorgt en waar is die nu?
Dit jaar heeft de tourdirectie besloten de ronde spannender te maken en bergetappes naar de tweede week uit te stellen. Bergetappes zijn ritten waarbij het kaf van het koren wordt gescheiden: de echte kanshebbers drijven boven en er komt zicht op de top 10.
Gisteren zei een ex-renner dat er na de eerste bergen rust in het peloton komt, omdat dan helder wordt wie kanshebbers zijn. En dus horen we al een week dat het peloton nerveus rijdt: niemand neemt de leiding of zet het kader. Maar wie zou dat moeten doen, naar wie luisteren de renners? Combineer dit met de steeds grotere commerciële belangen, de wens van de pers om een “winnaar” te hebben en snap de druk die op de renners ligt.
Dit is natuurlijk niet anders in organisaties.
Ook al weet je precies wat van jouw team verlangd wordt (n.l. de tour winnen, etappes winnen, of de kopman naar de hoogste plek helpen) je doet dit niet alleen. Het is een grote groep (in dit geval renners) maar als daarbinnen de spelregels onduidelijk zijn, er geen constante ordening is (de gele trui wisselt veel) en vanuit verschillende stakeholders wensen, verwachtingen en instructies geuit worden dan staat een team er alleen voor. Het maken van bondjes, tijdelijke samenwerking (bijv. afspraken in de kopgroep) zijn lastiger te maken omdat nog niet scherp is waar iedereen staat; wie is er kansrijk?
Ik ben blij dat de bergetappes zijn gestart en wens het peloton veel rust in de kop toe.